Tip voor klachten na een galblaasoperatie
Hach, het menselijk lichaam. Onuitputtelijke bron van literaire inspiratie, fonds van duizend en één verhaal, wat zou ik zonder hem doen? Iedereen heeft een lichaam. Op de een of andere manier, soms meer, soms minder. En iedereen praat er graag over. Zijn niet een paar goed onderhouden kwalen interessanter dan het vervelende onderwerp van het weer? Wat zijn zware regenval en hittegolven in vergelijking met een echt korenoog of een zeldzaam eczeem?
Nadat ik je al op verschillende plaatsen in de meest afgelegen delen van mijn lichaam heb opgenomen, van hoge bloeddruk in mijn aderen tot oorsmeltransplantatie in de gehoorgang, wil ik mijn persoonlijke galblaasdrama in verschillende bestanden delen. Nou, dappere lichaamsonderzoeker, toortsen en voorzieningen, we breken in de diepten van het menselijke mesenterium.
Wat is de galblaas?
In mijn onwetendheid dacht ik lang dat de gal (bilis) een onafhankelijk orgaan is, zoals milt of lever. Het is een afscheiding van de lever, die wordt opgeslagen in de galblaas (Vesica fellea). Waar precies? We lopen de slokdarm af. Zodra de maag in zicht komt, houden we ons diagonaal aan de rechterkant van de bovenbuik en vinden we de galblaasholte met de galblaas in de achterste schaduw van de lever. Een klein peervormig orgel, ongeveer 8 tot 12 centimeter lang en 4 tot 5 centimeter breed. Niet spectaculair en toch van onschatbare waarde met betrekking tot alle voedingsprocessen: het vormt de tijdelijke opslagfaciliteit voor 30 tot 80 milliliter galensap (gal) geproduceerd in de lever. Als het lichaam vetrijk voedsel krijgt, geeft de galblaas dit sap af in de twaalfvingerige darm, waar het helpt het voedsel te verteren. Een van de vele processen die door ons in het lichaam onopgemerkt blijven. Tot nu toe, zo natuurlijk. Helaas heeft de kleine galblaas in veel gevallen een lelijke hobby: het verzamelt stenen.
Hoe ontwikkelen galstenen?
Eenvoudig gezegd zijn galstenen (cholelithiasis) solide, gekristalliseerde faalproducten die ontstaan als gevolg van een onbalans van de opgeloste stoffen in de gal. Dat was een lange zin. Wat ons interesseert is de term "solide producten". Deze solide producten, omwille van de eenvoud stenen genoemd, hopen zich op in de galblaas. Daar veroorzaken ze meestal geen problemen en blijven daarom vaak onopgemerkt. Ze maken alleen klachten als ze vast komen te zitten en verhinderen het verwijderen van gal. Maar goed: het kan een extreem pijnlijke galkoliek worden, waarbij de pijn uitstraalt naar de schouder en rug. Ongeveer 10 tot 15 procent van alle Duitsers wordt getroffen door de stenenverzamelende passie van hun galblaas, vrouwen vaker dan mannen.
Hoe worden galstenen gediagnosticeerd?
Omdat de galblaas niet gemakkelijk van buitenaf te palperen is, treden galstenen die geen ongemak veroorzaken meestal pas op na een echografie (echografie) van de buik. Voor mij persoonlijk was het nachtelijke sterke en ondefinieerbare buikpijn, die me op de echografie-bank van mijn huisarts zette. Plots wees ze naar de monitor van de ultrasone machine, maar ze hebben een mooie verzameling kleine steentjes. Ik zag alleen sneeuwstorm. "Maar hier?" Ze drong erop aan, "we noemen de griesmeel." Ze stuurde me naar een specialist (gastro-enteroloog) die haar diagnose bevestigde en me adviseerde om de galblaas chirurgisch te verwijderen (cholecystectomie). Ik googelde door alle galforums op het net en vond bevestiging dat er mogelijke alternatieven voor een operatie bestaan, maar niet erg veelbelovend zijn, of niet permanent helpen. Dus een operatie. Dat was in het voorjaar van 2015.
Klachten na de operatie
Nadat ik uit de verkoeverkamer terug naar mijn kamer was geduwd, zag ik een kleine, doorzichtige plastic doos met mijn naam op het nachtkastje op het nachtkastje. Daarin? geen grapje? mijn galstenen. Ik telde ze, 42 kleine stukjes in een groenachtige vloeistof. Op de een of andere manier walgelijk, maar op de een of andere manier ook de mijne. Althans. Twee dagen later werd ik vrijgelaten om niet zo schoon te knallen tijdens het eten? Anders was alles zoals gewoonlijk. Verre van. Wat en hoe weinig ik de volgende keer ook at, met of zonder vet, het resultaat was altijd hetzelfde: uiterlijk tien minuten na de laatste hap zat ik op het toilet en vocht ik met gewelddadige krampen en diarree. Mijn huisarts schreef varkensenzymen voor om mijn spijsvertering te bevorderen. Het effect was nul. Ik at laag in dwergporties en zat al snel hongerig op de wc. Al snel at ik alleen maar in de veilige omgeving van een toilet en voordat ik het huis verliet, helemaal niets.
De gastro-enteroloog die ik bezocht, diagnosticeerde een galzuurverlies syndroom waarbij te veel galsap in de dunne darm komt en er zogenaamde 'chologe diarree' is? triggers.Ook de omvangrijke term? Postcholisch cystectomiesyndroom? viel in het gesprek (betekent post = post, chole = gal, cyste = blaas, ectomie = verwijdering, syndroom = symptomen). Een fenomeen dat bij sommige mensen optreedt na verwijdering van de galblaas, maar daar kon je niet veel aan doen. Maar ik was niet klaar om mijn resterende jaren van mijn leven in de onmiddellijke nabijheid van een toilet door te brengen. Niets meer eten was geen echt alternatief.
De reddingstip: cholestyramine
Ik ging terug naar de virtuele wereld van internetgalerijen en zie: ik stond niet alleen met mijn probleem. Na wat onderzoek kwam ik een tip tegen die zowel mijn huisarts als de specialist me niet hadden kunnen geven: een actief ingrediënt dat eigenlijk wordt gebruikt om verhoogde cholesterolspiegels te behandelen, maar zogenaamd wonderen doet bij chologene diarree. Cholestyramine. Kortom: mijn huisarts was verbijsterd, maar schreef me een pak van de (ongelooflijke) grootte van een schoenendoos voor. Er waren 100 zakjes in water oplosbaar poeder. Ik geloof niet in wonderen, maar het effect van cholestyramine op mijn darmen doet me aan die houding twijfelen.
Sinds de eerste inname (alleen de inhoud van een zak water drinken voordat ik eet), ben ik volledig symptoomvrij, wat ik ook eet. Natuurlijk zit het medicijn zoals gebruikelijk in een bijsluiter, waarvan het lezen duizelig maakt vanwege de mogelijke bijwerkingen. Ik heb echter geen negatieve effecten opgemerkt en ben dankbaar voor de kwaliteit van het leven die ik elke dag terugkreeg. Als iemand van u soortgelijke problemen heeft: vraag de arts die u vertrouwt over ervaring met cholestyramine. Oh ja Op internet praten velen over de vreselijke smaak van de remedie. Er zijn verschillende fabrikanten en ik kan verzekeren dat Ratiopharm een variëteit produceert die niet slecht smaakt, meer als een mengsel van een magnesium- en een vitamine C bruistablet.
