Het volgende niveau zal zeker komen
Betrapt, ik geef het toe: ik speel graag op de computer. Niet overdreven, maar soms voor een half uur in een virtuele parallelle wereld vind ik ongelooflijk ontspannend. Misschien heeft het te maken met mijn ongebreidelde speelsheid, dat wil zeggen: ik speel graag gepassioneerd. En dat klopt. Of het nu gaat om bord-, kaart- of dobbelspellen aan tafel of biljart en kicker die niet zo beschaafd zijn in de kroeg. Ik zou nooit naar een café gaan waar je gewoon aan de balie zit en praat. Of drinken. Trouwens, drinkspellen zijn een van de weinige spelcategorieën naast rollenspellen waar ik niets van kan winnen. Maar terug naar het onderwerp: computerspelletjes.
In 1973 vond ik een geschenk ter grootte van een schoenendoos onder de kerstboom. Het rammelde niet tijdens het schudden en ik was zelfs vóór het uitpakken teleurgesteld. Het was duidelijk geen Lego-kit en kon daarom niet als een volledig geschenk voor mij worden beschouwd. Mijn teleurstelling siste echter snel toen onder het inpakpapier een felgekleurde doos aan het licht kwam. Er waren vreemde tekens te zien, mysterieus, magisch en vooral: elektrisch. Het hele ding bleek als het ware een van de eerste gameconsoles te zijn, de overgrootvader van Playstation, X-Box en Co. Mijn vader bedraadde de console met onze zwart-witte tv en het wonder ging zijn gang.
De rudimentaire grafische weergave van een rechthoekig speelveld met een middellijn en twee korte, verticale lijnen naar rechts en links verscheen op het scherm. Dit waren de twee "tennisrackets" die met een knop op en neer konden worden bewogen. Aan het begin van het spel kwam een? Tennisbal? in de vorm van een lichtgevend vierkant punt in het spel, van rechts naar links? Oh, wat zeg ik eigenlijk? De ouderen weten het toch en de jongeren geloven me waarschijnlijk niet. In ieder geval was ik gefascineerd. Tenminste tot buiten was de sneeuw gesmolten en kon ik onze enorme tuin weer onzeker maken.
Het zou zes jaar moeten duren voordat ik mijn tweede bepalende ervaring in computergames had. In 1979 waren pc's nog een verre utopie, maar in de met rook gevulde achterkamer van de enige frietkraam in het dorp was de toekomst al aangebroken. Daar gokten de halfsterke dorpsjongeren op manhoge gokautomaten, de arcadeklassiekers zoals? Donkey Kong? en? asteroïden?. Voor de hoogste hoogste score van de maand, sprong de eigenaar maar liefst 40 punten, dus de plaats was altijd overvol. De winnaarspremie heeft een mooie regelmaat Martin K. (u weet al op de hoogte) in zakken. Hij had ALTIJD geld om mee te spelen, want hij stal de 5-merktekens van zijn oma, die ze verborg tussen de pagina's van haar Bijbel. Maar dat is een ander verhaal? Ik weet alleen dat Martin later een langere jeugdstraf heeft opgelegd voor autodiefstal. Het zij zo, vroege oefening.
Daarna volgde een lange onthoudingsfase die abrupt eindigde in 1996 toen mijn kamergenoot de gloednieuwe Playstation kocht. Plots was het allemaal voorbij? Springen en rennen? and the Desert Fox? Crash Bandicoot? sprong door onze woonkamer. Sindsdien had ik de eerste eigen pc uit het begin van het millennium, ik heb een aantal goede en veel slechte games getest. Ik heb verschillende korhoenders op mijn geweten en ook in first-person shooters zoals? Counter-Strike? Ik kijk tenminste. Als ik vandaag iets speel, is het meestal een fatsoenlijke vliegsimulator of een autorace-game genaamd Asphalt 8 ?. Dat ontbreekt niet aan een zekere ironie, omdat ik noch een vlucht, noch een rijbewijs heb. Stop dan bij de computer, is toch veiliger.
Soms zelfs de beste verloofde van allemaal (wie weet wie ik hier citeer in de aanpak, schrijf het in de opmerkingen, dit geeft bonuspunten in het volgende niveau) en ik samen iets op de pc. Ja, dat werkt. We houden allebei van de zogenaamde "verborgen objectgames", waarbij je veel puzzels moet oplossen en afbeeldingen moet zoeken, of een woordzoeker genaamd? Bookworm?. Als je denkt dat dat niet leuk is, probeer het dan als een stel.
Ik kwam laatst over dit onderwerp, toen ik over de schouder van een tienjarige jongen in de metro keek. Op zijn smartphonescherm liep een verwoestend uitziend figuur met een gigantisch zwaard door een even verwoestend uitziende verwoeste stad, die elke seconde zombies onthoofde (voordat de doden zelfs onthoofdden?). Ik was verrast dat er geen bloed uit het apparaat spoot. Ik moest denken aan 1973 en mijn kerstwonder in 2D-afbeeldingen in zwart-wit en was blij dat deze zombies mij en mijn jeugd waren gepasseerd. En eigenlijk wilde ik iets schrijven over de gevaren van computerspellen en tips geven, en? Oh, wat is er? Ik maak nu een ronde in mijn nieuw verworven Jaguar. Virtueel natuurlijk.
