1040
April 15, 2024

Boekentip: "Panic Heart" door Benjamin von Stuckrad-Barre

Een bekentenis in de vorm van een boek is gevaarlijk. De grens tussen zelfadulatie en zelfvernedering is extreem smal en glad. Veel schrijvers zijn gecrasht terwijl ze hem probeerden te overvallen en bezweken aan hun literaire verwondingen. Daarna is niets meer hetzelfde als voorheen, de ziel liegt gewoon en de auteur landt snel op de openbare schandpaal. Of in de schrijver Olympus, naargelang het geval. Ik ben blij als lezer, wanneer auteurs blanco zijn, heb ik een zwak voor menselijke afgronden en de andere kant. Toen kwam het boek naar me toe paniek hart van Benjamin von Stuckrad-Barre precies goed, het biedt meer dan genoeg van beide. Een stuk literatuur zoals een drugsreis, snel, extatisch en voortdurend in gevaar als een horrorreis tot een einde. Maar Stuckrad-Barre heeft de bocht, zowel in het leven als in het boek. Hoewel met gierende banden en een beetje plaatschade hier en daar, maar al het andere zou de Enfant-vreselijke Duitse popliteratuur niet hebben ontmoet.

Naar de inhoud

in paniek hart Stuckrad-Barre vertelt zijn leven, niets meer, niets minder. Dat klinkt in het begin niet erg opwindend, maar wat de geneigde lezer over 500 pagina's rond de oren vliegt, is ongeëvenaard. Met een paar slagen schetst Stuckrad-Barre zijn jeugd in een protestantse pastor in de Noord-Duitse provincie. God verliest zichzelf niet in vervelende details. De beschrijving is net voldoende gedetailleerd om zijn brandende verlangen naar een ontsnapping uit de veronderstelde familie-idylle begrijpelijk te maken. Hier pakt Stuckrad-Barre ook de draad op die zijn hele geschiedenis doorloopt als een rode draad.

De draad van Stuckrad-Barres is Udo Lindenberg. Weet iemand het nog? De altijd murmelende paniekrocker met hoed, zonnebril, groene sokken en zin in gedistilleerde drankjes? Dit zijn Udo's liedjes die de jonge Benjamin infecteren met een verlangen naar vrijheid en vrijheid. Ze geven niet alleen vorm aan zijn muzikale smaak, het gaat om een levenshouding, een houding. DIT is de wereld waarin Benjamin wil leven. De belofte van vrijheid van de haven van Hamburg en de slechte rosse buurt van de Reeperbahn worden zijn verlangende doelen. Dat Udo in persoon later Benjamin's levenslijn moet worden, vermoedt de jongen uit de provincie hier nog niet. Hoe ook? Zijn wereld is lichtjaren verwijderd van die van de Duitse rockster.

Wat volgt is een krankzinnige achtbaanrit. Stuckrad-Barre begint na zijn afstuderen te schrijven voor het muziekmagazine Rolling Stone. Daar is het dan, de voet tussen de deur om te showen. Hij ontmoet sterren en sterretjes, heeft toegang tot het legendarische backstage-gebied en voert interviews met de groten van de muziekscene. Een snelle en oppervlakkige wereld, constant aangedreven door cocaïne en alcohol. Als een echte verslaafde springt Stuckrad-Barre op de drug express en leeft alsof er geen morgen is. En dat is nog maar het begin. Wat er daarna gebeurt, gaat de grenzen van deze review te buiten. Daarom slechts zoveel: altijd, als je denkt tijdens het lezen?Maar het kan niet erger worden?, het zal precies dat zijn: erger. In de afgrond openen zich nieuwe afgronden. ?Toen ik wakker werd, kostte het me een tijdje om een verband te leggen tussen de tijdindicatoren die zichtbaar waren door de gordijnen en de laatst herinnerde tijd van de dag, waarbij ik alleen onderscheid maakte tussen licht en donker, dag en nacht. Soms sliep ik 26 uur, soms slechts twee, het was niet zo duidelijk en dat zou ook niet zo moeten zijn.?

Dit alles schrijft Stuckrad-Barre jaren later, sober en in ballingschap in Californië, voorgeschreven door Udo Lindenberg. Hij gaat met Thomas Gottschalk naar een concert van de Beach Boys (die allemaal een hekel hebben aan water en surfen), ontmoet Courtney Love bij het zwembad van het hotel en zijn schrijver idool Bret Easton Ellis in zijn huis. Het feit dat zelfs dode mensen zoals Kurt Cobain en regisseur Helmut Dietl opduiken, verbaast je niet echt meer. Om het te zeggen met de gestolen woorden van een literaire criticus van Der Spiegel: Het boek is cool.

Aan de auteur

Benjamin von Stuckrad-Barre, geboren in 1975, werd op jonge leeftijd als een literaire wunderknabe beschouwd. Na zijn tijd als muziekredacteur bij Rollende Steen hij werkte als productmanager bij het platenlabel Engine muziek en als gagschrijver voor de Harald Schmidt-show, Op 23-jarige leeftijd verscheen zijn debuutroman solo albumdie hem 's nachts tot de populairste Popliteraten-Duitsland maakte. Zijn leven in de fast lane was vruchtbaar, maar leek ook op een grootschalige poging tot zelfmoord op lange afstand (lees alles in paniek hart). Stuckrad-Barre leeft nu schoon en abstinent met vrouw en kind in Berlijn. paniek hart is vanaf februari 2018 te zien als toneelstuk in het Berliner Ensemble.